പൂച്ചക്ക് മണികെട്ടിയവന്‍

ബാബുമണിയെ അറിയാത്തവരായി ആരെങ്കിലുമുണ്ടോ പൈങ്ങോട്ടില്‍?
ഇല്ല....ഉണ്ടാകില്ല

ബാബുമണി കൈവെയ്ക്കാത്ത തൊഴില്‍ മേഖലകള്‍ ഇല്ല എന്നു തന്നെ പറയാം. എല്ലാ രംഗങ്ങളിലും പയറ്റി തെളിഞ്ഞവനാണ് കക്ഷി.
പൈങ്ങോട്ടിലെ തൊഴിലില്ലാത്ത എത്രയോ ചെറുപ്പക്കാര്‍ക്ക് ജോലി സംഘടിപ്പിച്ചുകൊടുത്ത ഒരു വിശാല ഹൃദയനാണ് നമ്മുടെ ഈ നായകന്‍. സി.കെ.കെ. യില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്ന സുഭാഷും, ഇപ്പോള്‍ ഇരിങ്ങാലക്കുട കോടതിയില്‍ പണി കിട്ടി സുപ്രീം കോടതി ചീഫ് ജസ്റ്റിനു വരെ നിയമ വശങ്ങള്‍ പറഞ്ഞുകൊടുക്കാന്‍ താനാളായി എന്നു സ്വയം അഹങ്കരിച്ചു നടക്കുന്ന ശ്രീകുമാറും, ജനകോടികളുടെ വിശ്വസ്ത സ്ഥാപനത്തില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്ന രമേശനുമൊക്കെ ഒരു കാലത്ത് ബാബുമണി തരപ്പെടുത്തികൊടുത്തിരുന്ന ജോലി ചെയ്തിരുന്നവരില്‍ ചിലര്‍ മാത്രമാണ്
ബാബുമണി ഒന്‍പതാം ക്ലാസില്‍ പഠിക്കുമ്പോഴാണ് ഇവിടെ പറയുന്ന സംഗതി നടക്കുന്നത്. വീടും, കുഞ്ഞുവറീതു ചേട്ടന്റെ റേഷന്‍ കടയും,സ്കൂളും, ഘണ്ഠാകര്‍ണ്ണ ക്ഷേത്രവും മാത്രമായിരുന്നു അന്നു ലവന്റെ ലോകം. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാല്‍ മേല്‍പ്പറഞ്ഞ സ്ഥലങ്ങളൊഴികെ പൈങ്ങോട്ടിലും ചുറ്റുവട്ടത്തുമുള്ള മറ്റൊരു സ്ഥലവുമായി ഗെഡിക്ക് ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
ഒരു ദിവസം എവിടെ നിന്നോ ഒരു പൂച്ച കുട്ടി കക്ഷിയുടെ വീട്ടില്‍ വന്നുപ്പെട്ടു.വീട്ടിലുള്ള എലികളെ തുരത്താന്‍ ഈ കമാന്‍ഡോ സഹായിക്കുമെന്നു വീട്ടുകാരും കരുതി. കുറച്ചു ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ പൂച്ച തന്റെ തനി സ്വഭാവം കാണിച്ചു തുടങ്ങി. എല്ലാ ഭക്ഷണ സാധനങ്ങളും അവ തയ്യാറാക്കുന്ന പാത്രത്തില്‍നിന്നും നേരിട്ട് രുചിച്ചു നോക്കുന്ന പണി നമ്മുടെ ഈ പൂച്ചന്‍ ഏറ്റെടുത്തു. വീട്ടുകാര്‍ വലഞ്ഞു എന്നു പ്രത്യേകിച്ചു പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ
ഇതിനെ എത്രയും പെട്ടെന്ന് നാടുകടത്തിയില്ലെങ്കില്‍ ശരിയാവില്ല എന്നു മനസ്സിലാക്കിയ ബാബുമണിയുടെ പിതാജി ഒരു ദിവസം രാത്രി ഈ പൂച്ചനെ കല്ലേരിപ്പാടത്തു ( ഈ ബ്ലോഗിന്റെ ടൈറ്റിലില്‍ നിങ്ങള്‍ കാണുന്ന ചിത്രം പൈങ്ങോട്ടിലെ കല്ലേരിപ്പാടത്തിന്റേതാണ്) കൊണ്ടു ചെന്നു വിട്ടു. ഒരു മാരണത്തെ ഒഴിവാക്കി എന്ന ആശ്വാസത്തില്‍ പിതാജി വീട്ടിലേക്കു നടന്നു.
പിറ്റേന്നു നേരം വെളുത്തു. പല്ലു തേച്ചു മുഖം കഴുകാനായി കിണറ്റിന്‍ കരയില്‍ ചെന്ന ബാബുമണിയാണ് അത് കണ്ടത്. അതാ...നമ്മുടെ നാടുകടത്തിവിട്ട പൂച്ച വീടിന്റെ ചുമരിനരികിലായി അടക്കുവെച്ചിരിക്കുന്ന വിറകിന്റെ അടിയില്‍ കിടന്നു സുഖമായുറങ്ങുന്നു.ബാബുമണി ഒരു കല്ലെടുത്തു പൂച്ചക്കിട്ട് ഒരേറ് കൊടുത്തു. കൃത്യമായി അതു കൊള്ളുകയും ചെയ്തു.
“ഹോ...ഇന്നലെ നേരം വൈകി കിടന്നതുകാരണം ഉണരാന്‍ വൈകി. കല്ലെറിഞ്ഞ് ഉണര്‍ത്തിയതിന് നന്ദി ഗെഡി” എന്നും പറഞ്ഞ് പൂച്ച തന്റെ ജോലിയാരംഭിക്കാനായി അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു.
അന്നു ശനിയാഴ്ച ആയതിനാല്‍ ബാബുമണിക്ക് ക്ലാസ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് പൂച്ചയെ അന്നു തന്നെ നാടുകടത്തേണ്ട ഡ്യൂട്ടി അവനില്‍ വന്നു ചേര്‍ന്നു.
“ഡാ....ഇവിടെ അടുത്തൊന്നും കൊണ്ടുകളയണ്ടാ...അതു പിന്നേയും തിരിച്ചു വരും. അതുകൊണ്ട് ദൂരെ എവിടേലും കൊണ്ടു പോയി കളയണം ... ആരും കാണാതെ വേണം കളയാന്‍ “ ...അച്ഛന്‍ നിര്‍ദ്ദേശം കൊടുത്തു.
ഉച്ചയൂണും കഴിഞ്ഞ് ബാബു പൂച്ചയെ ഒരു സഞ്ചിയിലാക്കി തന്റെ നടരാജ് മോട്ടോഴ്സ് സ്റ്റാര്‍ട്ട് ചെയ്തു.
എവിടെ ഈ സാധനത്തിനെ കൊണ്ടു കളയും എന്നു ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് ബാബു അങ്ങിനെ സഞ്ചിയും പിടിച്ചുകൊണ്ട് നടക്കുകയാണ്. ആരും കാണാതെ വേണമല്ലോ ഇതിനെ കളയാന്‍. അതുകൊണ്ട് പുള്ളി പല ഇടവഴികളിലൂടേയും നടന്ന് നടന്ന് അവസാനം ആരും ഇല്ലാത്ത ഒരു സ്ഥലത്തെത്തി. സഞ്ചിയില്‍നിന്നു പൂച്ചയെ പുറത്തെടുത്തു തൊട്ടടുത്ത വേലിക്കരികില്‍ വെച്ചു. പെട്ടെന്നാണ് ബാബുവിനെ ബോധോദയമുണ്ടായത്....ഞാനിത് എവിടെയാണ് എത്തിയിരിക്കുന്നത്?...പൂച്ചയെ കളയുക എന്ന ലക്ഷ്യം മാത്രമേ ബാബുവിന്റെ മനസ്സില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ..ആ ലക്ഷ്യം വെച്ചു കൊണ്ട് നടന്നു നടന്നു ഏതൊക്കെ വഴിയിലൂടെയാണു ഇവിടെ എത്തിപ്പെട്ടതെന്നു ബാബു മറന്നു. അന്നാദ്യമായാണ് ബാബു ഈ സ്ഥലത്തേക്ക് വരുന്നത്. വീട് വിട്ടാല്‍ സ്ക്കൂള്‍, സ്ക്കൂള്‍ വിട്ടാല്‍ വീട്...അതായിരുന്നു ബാബുവിന്റെ ലോകം.
പൂച്ചയെ ദൂരെ കളഞ്ഞില്ലെങ്കില്‍ പിതാജിയുടെ കയ്യില്‍ നിന്നും കിട്ടിയേക്കാവുന്ന അടിയെകുറിച്ച് ഓര്‍ത്തപ്പോള്‍ കൊണ്ടു പിടിച്ചു നടന്നതാണ് . തിരിച്ചു പോകാനുള്ള വഴിയും അറിയില്ല...
ഇനി എന്തു ചെയ്യും....ബാബു ചിന്തിച്ചു ... ആരേയും കാണുന്നുമില്ല. മൂപ്പര്‍ക്ക് ലേശം പേടി തോന്നാതിരുന്നില്ല.
വൈകുന്നേരമായിട്ടും ബാബുവിനെ കാണാഞ്ഞ് വീട്ടുകാര്‍ ആകെ പേടിച്ചു. പൂച്ചയെ കൊണ്ടുകളയാന്‍ ഉച്ചക്ക് പോയ ബാബു വൈകീട്ട് ഇത്രയുന്‍ നേരമായിട്ടും തിരിച്ചുവന്നിട്ടില്ല.
ജോലി കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിലേക്ക് വരികയായിരുന്ന ബാബുവിന്റെ പിതാജി റോഡിലേക്ക് കണ്ണുംനട്ടിരിക്കുന്ന വീട്ടുകാരെയാണ് കണ്ടത്.
ഇവനെ ഇനി എവിടെ പോയി അന്വേഷിക്കും... എവിടെയാണു ബാബു പൂച്ചയെ കൊണ്ട് കളയാന്‍ പോയതെന്നു ആര്‍ക്കും അറിയില്ലതാനും.
അങ്ങിനെ എല്ലാവരും വിഷമിച്ചു റോഡിലേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുമ്പോഴതാ ബാബു വരുന്നു.ബാബുവിന് വഴികാട്ടിയായി പൂച്ച മുന്നിലും!!!